Marianne en ik waren 12-12-12 op een fundraise bijeenkomst van de Stichting Netwerk Kleine Projecten Bolivia. Zie http://www.snkp.nl/nederlands-index.html
Ze organiseren niet zo vaak wat, 1x per kwartaal of zo, en we gaan daar meestal heen omdat we veel houden van een paar mensen in de omgeving van de stichting. Familie en lieve vrienden, en ach het goede doel…
Vandaag speelde een singer-songwriter. Er was appeltaart en glühwein. En Arnon Grunberg las voor uit eigen werk. Hij was daar grofweg om dezelfde reden als wij, zie zijn blog http://www.arnongrunberg.com/blog/2396-tenderness.
Arnon vond het een licht surrealistische setting, en koos om die reden wellicht voor dito verhalen. Hilarische belevenissen… ruim 10 jaar geleden gebundeld in Amuse Gueule.
Een van de verhalen gaat over zijn belevenissen op Engelse les in New York, in een bont gezelschap van medeleerlingen van allerlei nationaliteiten. De didactiek is ‘We leren Engels door met elkaar te praten’. Als Nederlandse leraren ook maar iets hadden van de directiviteit van Grunbergs’ docent dan stond Nederland weer heel snel in alle top-5 lijstjes.
‘Kennen jullie mensen met ernstige ziektes?’ is een van de vragen. Een jonge vrouw uit Colombia vertelt over haar vriend die door een ongeluk geen benen meer heeft. ‘Heel goed’ zegt de docent, ‘stel een vraag over deze vriend’. Ze wijst een Koreaan aan, die na 2 minuten weet op te brengen ‘Is hij gelukkig?’ De jonge vrouw zegt dat haar vriend gelukkiger is dan vroeger omdat het leven nu veel meer voor hem betekent. Hoe Grunbergiaans wil je het hebben?
Aan het einde van zijn optreden vandaag gaf Arnon gelegenheid om vragen te stellen. Vooral de aanwezige kinderen maakten er gebruik van.
Ik was te laf of te langzaam om het te vragen. “Beste Arnon Grunberg, er schuilt een Koreaan in ieder van ons. Mag ik u daarom vragen of u gelukkig bent?” Ik hoop alsnog op een antwoord, het liefst verdeeld over de komende 4 bijeenkomsten van de Bolivia Stichting… Komt allen!
